Zo snel mogelijk proberen van rotklusjes af te zijn.
’s Morgens de wekker een half uurtje vroeger zetten.
Je voornemen om op tijd te gaan slapen, maar het toch niet kunnen laten en veel te laat je ogen sluiten… met een glimlach op je lippen… wetend dat het pijn gaat doen… maar het je toch even niet aantrekken.
Je middagpauze ten volle benutten en zelfs bijna vergeten te eten.
Het boodschappen uitstellen naar een ander moment want een uurtje extra is een uurtje extra.
Leeshonger!
Gisteren had ik een middagje gepland samen met een ex-collegaatje: iets gaan drinken en terwijl gezellig bijbabbelen. Maar vermits zij alleen haar kindjes opvoedt, hadden we ons uitstapje gepland in een kindvriendelijke gelegenheid met een leuke, grote speeltuin. Ik had er echt zin in.
Maar om 9u45 ging de telefoon. Mijn ex-collegaatje. Om te zeggen dat het de warmste en zonnigste dag van de week ging worden. Of ik het dan niet leuker vond om naar de zee te gaan. Dus… u raadt het al zeker… wij naar de zee. Eerst met de fiets naar de bushalte, dan een stukje met de bus, dan overstappen op de tram en dan eindelijk op de trein. De kindjes zelf wisten van niets. “Wij gaan naar de “koekestad””, zeiden ze vrolijk. Pas toen we al op de trein zaten en ze per ongeluk in mama’s boodschappentas keken en daar emmertjes en schepjes in vonden, kregen ze door dat we helemaal niet naar de “koekestad” gingen.
Uiteindelijk waren we pas om 15 u op het strand. Het strand van Oostende. De kids hebben putten gemaakt op het strand, gedold in het water en wij hebben bijgebabbeld en roddelboekskes gelezen en genoten van de zon. En ’s avonds zijn we nog een hapje gaan eten.
En dan de terugreis… 3 u onderweg met 2 pagadders (van 4 en 6) die vol indrukken zitten. Vol actie. Die zin hebben om spelletjes te spelen. Die zo’n treinrit veel te lang vinden duren. En die nog helemaal NIET moe zijn. En dat terwijl ge zelf STEENDOOD, STIKKAPOT en POMPAF zijt.
Het was ontzettend vermoeiend maar ook ontzettend gezellig. Lekker impulsief dus.
Als kleuter krabbelde ik hele A4-tjes vol, met krulletjes en streepjes, puntjes en bolletjes.
In het 1e leerjaar ging een hele wereld voor me open van lettertjes en leestekens en van de ingrediënten op de cornflakes-doos en eender welk leesbaar voorwerp ik in handen kon krijgen. Ik las mijn eerste boek, het eerste van de oneindige reeks die nog zou volgen. En ik vond opstellen schrijven heerlijk.
In het middelbaar was Nederlands mijn lievelingsvak en een boekbespreking maken was niet, zoals voor velen, de hel. Ik waande me een echte journaliste en leefde me helemaal uit.
Op een dag dwaalde ik rond op de boekenbeurs, zag de ellenlange rij staan aanschuiven bij Marc De Bel, passeerde Annemie Struyf die een signeersessie hield, bladerde door boeken van Isabel Allende, Tom Lanoye,… Ik snoof de geur op van nieuwe boeken, streek met mijn hand over het verse papier.
Ergens onderweg, door de jaren heen, ontstond mijn droom: een boek schrijven, helemaal van mezelf, helemaal ontstaan uit mijn gedachten, ideeën en fantasieën.
De weg naar dat boek is lang en hobbelig. Een boek schrijf je dan ook niet in 1, 2, 3. Soms werken de omstandigheden je tegen, soms heb je gewoon een writersblock of te weinig discipline. Maar ik blijf de droom koesteren en hoop dat hij ooit waarheid wordt.
Intussen wil ik toch graag al een paar schrijfseltjes op de wereld loslaten. Dus wees hier alvast enorm welgekomen.
Birsen 